Bo Scheeringa
Het stille, ruime, altijd veranderende landschap van haar directe omgeving in de provincie Groningen, heeft Bo Scheeringa (1961) vanaf ongeveer 2006 geïnspireerd om te gaan fotograferen. Bo studeerde drie jaar aan de Fotoacademie in Groningen.
Tegenwoordig zoekt Bo reflecties van haar eigen innerlijke wereld in haar modellen en de landschappen die ze fotografeert. Gevoelens van verlangen en melancholie spelen een rol en komen tot uiting in zowel haar ingetogen portretten als in haar landschapsfoto’s en documentaire werk.
PEAT vertelt het verhaal over de Ierse veengebieden en hoe tradities van turfsteken en natuurbehoud steeds meer botsen.
Voor dit fotoproject heeft Bo zich een jaar lang ondergedompeld in het Ierse plattelandsleven. Ze fotografeerde de uitgestrekte veengebieden van Noordwest-Ierland in alle seizoenen en observeerde en fotografeerde het hele proces van turfwinning in haar omgeving. Ze sprak met turfstekers en natuurbeschermers en verzamelde hun verhalen om te onderzoeken in hoeverre oude tradities en natuurbescherming kunnen samengaan.
Enkele jaren terug ontdekte Bo dat veel Ieren op het platteland vanuit een eeuwen oude traditie nog steeds turfsteken en dit gebruiken als brandstof. Tijdens een van haar reizen naar Ierland trof zij een familie druk aan het werk om turf te oogsten. Het authentieke, nostalgische beeld van deze familie en het hele gebeuren rondom het turfsteken liet haar daarna niet meer los.
Ze verdiepte zich in het onderwerp en ontdekte dat deze turfwinning inmiddels ook een keerzijde heeft. Veengebieden kunnen normaal gesproken grote hoeveelheden CO2 opslaan, maar na de turfwinning zijn ze niet meer in staat om CO2 op te nemen. Integendeel, het worden dan juist enorme uitstoters van CO2!
Inmiddels zijn de Ierse venen een natuurhistorisch monument van grote internationale waarde geworden. Met de Ierse venen dreigen de laatste hoogvenen van Europa te verdwijnen, elders in Europa zijn alle hoogvenen inmiddels ontgonnen, zo ook in Nederland.
In steeds meer inmiddels beschermde veengebieden in het binnenland van Ierland worden burgers nu gesommeerd hun Turbary Rights op te geven en te stoppen met het steken van turf. Daar waar sommige Ieren hier vrede mee hebben en genoegen nemen met de compensatie die geboden wordt, is er ook veel weerstand.
In het Noordwesten van Ierland houden veel mensen, zolang er geen betaalbare alternatieven voorhanden zijn en het nog mag, vast aan de diepgewortelde traditie van het turfsteken voor eigen gebruik. Het is net zo goed een onderdeel van het Ierse leven op het platteland als de landbouw.
Voorlopig waait de kenmerkende zoete geur van turfrook dus nog door vrijwel elke Iers dorp of plattelandsstadje. Maar voor hoe lang nog, nu tradities en natuurbehoud toenemend botsen?
